Mijn jeugd
Vanuit het gezin waarin ik opgroeide heb ik het geloof niet meegekregen. Mijn moeder, gescheiden, zorgde alleen voor mijn broer en mij. Dit was druk voor haar: zorgen voor het brood op de plank én het gezin en huishouden runnen. Altijd hebben wij gevoeld hoeveel ze van ons hield, dit maakt dat ik heel trots op haar ben. En toch, al vroeg wist ik: ik wil later een ‘gewone’ moeder zijn die thuis is als de kinderen thuis komen. We zaten wel op een Christelijke school, dus we kregen via die weg wel dingen van het geloof mee. Ik had een ontzettend lieve juf toen ik in de 1e en 2e klas van de basisschool zat, echt een juf die je elk kind zou gunnen. Zij maakte geen enkel onderscheid tussen kinderen uit de klas en welke achtergrond iemand had: iedereen mocht zijn wie hij/zij was. Zij vertelde over zendingswerk en als ik achteraf terugkijk, dan is hier het zaadje voor mijn geloof gelegd. Heel mijn leven lang heb ik iets gehad met de zending. Dominee T. Lekkerkerker blies eind jaren ’80 de zendingscommissie nieuw leven in. Ik heb toen een paar jaar in de commissie gezeten.
Ons gezin
Ik leerde mijn man Leen kennen en hij was wel opgegroeid in een gelovig gezin. Dit heeft mij en ons samen heel sterk en krachtig gemaakt in het geloof. We kregen een mooi gezin met 3 zonen, en de ‘gewone’ moeder die ik als kind wilde zijn heb ik ook mogen en kunnen zijn. Hier ben ik dankbaar voor. Wat we belangrijk vonden in de opvoeding liep meestal vanzelf; goed met elkaar omgaan, gezelligheid en het geloof meegeven. Leen zat altijd al in de Sijpekerk en zodoende is de kerkgang hier ook voor mij begonnen. Leen is ruim 25 jaar organist geweest. Muziek speelde altijd een belangrijke rol in ons gezin en in onze geloofsbeleving. Toen de kinderen klein waren oefende Leen op het orgel thuis voor de dienst. Ikzelf kan eigenlijk helemaal niet zingen, maar toch heb ik altijd met ze gezongen. De jongens zaten de eerste jaren bij de Praise. Zij zongen ook tijdens de afwas en dan konden de buren meegenieten.
Geloofsbeleving
Het geloof beleven doe ik op verschillende manieren: het kan voor mij een lied zijn bij Nederland Zingt dat me raakt. Het kan zijn met een preek die me enorm aanspreekt. Ook tijdens mijn gebed, als je echt met je hart bidt, dan is God heel dichtbij. Het kan ook een gesprek met iemand zijn die me naar een diepere laag van geloof kan brengen. Om dit laatste te illustreren denk ik terug aan mijn Israël-reis met de Gemeente in 2019. Op de laatste morgen van de reis sprak iemand in het centrum voor Joods/ Christelijk begrip en samenwerking over de Thora. Hij vertelde dat als Jezus (terug)komt dat het Joodse volk en wij Christenen eenschouderig zullen staan. Niet schouder aan schouder maar echt eenschouderig. Dit vond ik zo mooi, zie Zefanja 3 vers 9 (HSV). Sowieso was de reis naar Israël de reis van mijn leven. Ik heb daar echt jaren naar uitgekeken om daar een keer te zijn. Je stelt je, op de plekken waar je tijdens die reis komt, voor dat Jezus daar gelopen heeft. Dat je bent in het Beloofde Land, het land van Jezus, dat was echt heel bijzonder. Ik kan nu ook bijbel-passages beter voor me zien hoe het vroeger geweest kan zijn door deze reis mee te maken.
Op die momenten ben ik geen moment alleen.
Verder ben ik jarenlang een aantal weken alleen op vakantie naar Terschelling geweest. Dan loop ik daar op de mooie stranden en zing ik m’n eigen tekst op het kinderliedje: “God die alles maakte, de zon, de zee, het strand”. Daar zijn geeft me een heel veilig gevoel. Dan voel ik extra dat de Heer alles heeft geschapen. De weidsheid, de wolken die door de lucht razen, de golven die komen aanrollen, die grootsheid van de natuur: op die momenten ben ik misschien fysiek alleen, maar ik ben geen moment alleen. God is dan heel dichtbij.
Eenmaal per jaar organiseren de kerken een buitendienst. De mensen zitten tegen het duin. De Predikant staat dan beneden. Dit is ook een enorm mooi beeld. Jezus is voor mij nooit ver weg. Maar ik heb ook zeker wel periodes dat alles z’n gangetje gaat en het geloof op de automatische piloot gaat. Zo kunnen verschillende gebeurtenissen in je leven je geloof doen laten groeien.
Aan de gemeente
Wacht niet met het serieus werk maken van je geloof tot je oud bent. Niet iedereen wordt het gegeven oud te worden. Ga al vroeg serieus om met het geloof en leer jezelf aan om bijbel te lezen en te bidden. Daarnaast wil ik graag één van mijn favoriete gezangen met jullie delen.
De inhoud van dit gezang zegt alles, dat vind ik belangrijker dan wat ik vertel of denk over het geloof.
O Heer die onze Vader zijt,
Vergeef ons onze schuld.
Wijs ons de weg der zaligheid,
en laat ons hart, door U geleid,
met liefde zijn vervuld.
Geef dat uw roepstem wordt gehoord,
als eenmaal bij de zee.
Geef dat ook wij uw nodend woord
vertrouwen, volgen ongestoord,
op weg gaan met U mee.
O vrede van Tiberias,
o heuvels in het rond,
waar Jezus in het zachte gras
de mensen liefhad en genas,
en in hun midden stond.
Leg Heer uw stille dauw van rust
op onze duisternis.
Neem van ons hart de vrees, de lust,
en maak ons innerlijk bewust
hoe schoon uw vrede is.
Dat ons geen drift en pijn verblindt,
geen hartstocht ons verwart.
Maak Gij ons rein en welgezind,
en spreek tot ons in vuur en wind,
o stille stem in ’t hart.
Gezang 463
Last modified: 8 juni 2021